Stoere mannen met een klein hartje

Er is niemand meer op de oude begraafplaats. Althans, bijna niemand. Alleen ik nog en 2 stoere mannen die een klein hartje blijken te hebben.

De begrafenis is voorbij. De familie is naar huis. Er is niks meer te zien van de drukte en het grote verdriet wat hier net nog zo aanwezig was, behalve het open grafje en de bloemen en knuffels. Toch is het nog duidelijk voelbaar. Het verdriet “hangt in de lucht”.

Ik sta alleen aan het grafje van Matteo. Ik maak nog wat foto’s van het mandje met de bloemblaadjes die er bovenop en er naast liggen.

Dag kleine Matteo.

Grafje met knuffels en bloemen

Langzaam loop ik naar het gebouw waar de mannen zijn die het grafje zometeen dicht zullen maken. Ze komen net naar buiten. Grote, stoere kerels in oranje jassen. Ik vraag hen of ze het grafje gelijk dicht maken want dan wacht ik daar nog even op. Dan maak ik straks, zoals altijd, ook nog een paar foto’s van het dichte grafje, met de bloemen en knuffels erop. Dat is mooi als afsluitende foto in het album. Tenminste, ik denk dat de familie dat liever ziet dan een foto met open graf als laatste foto.

Met de schop

De jongste stoere kerel zegt, en ik hoor de emotie in zijn stem:
“We gaan het grafje nu dicht maken maar dat kan wel even duren, mevrouw. Normaal pakken we hiervoor het kraantje maar nu doen we het met de schop. Indrukwekkend, hé mevrouw, zo’n klein baby’tje. Dit hebben wij nog nooit meegemaakt. We willen het grafje graag met alle respect en heel voorzichtig dicht maken. Als het mijn kindje was, zou ik ook graag willen dat het op deze manier gebeurt!”
Mijn hart smolt ter plekke voor deze mannen en na alle emotie van de dag, voelde ik een traan uit mijn ooghoek rollen.
“Natuurlijk”, stoere mannen met een klein hartje, “wat mooi dat jullie er zo over denken, neem jullie tijd. Ik loop wel wat rond en als het grafje dicht is, kom ik terug om een laatste mooie foto te maken”.

Beschutting

Terwijl de mannen het grafje dicht maken, wandel ik over de oude begraafplaats, de bomen zijn hier minstens 100 jaar oud. Krom gegroeid met een bladerdak dat beschutting geeft. Tegen de regen, tegen de zon, bescherming tegen… ja, tegen wat eigenlijk? Ik kijk nog eens goed naar de oude boom met zijn robuuste stam en zijn wijd uitstaande takken en bladeren, het zijn net armen die troost bieden, die zeggen: ‘kom maar bij mij, bij mij mag je schuilen’. Stel dat deze bomen konden praten, denk ik, wat zouden die veel te vertellen hebben! Wat hebben die al allemaal gezien en gehoord hier, op deze begraafplaats, in al die jaren.

Weer en wind

Ik loop verder, langs graven van meer dan 150 jaar oud. Er is niemand die ze onderhoudt. De letters op de grafstenen zijn niet meer te lezen, de stenen zijn aangetast en scheefgezakt door weer en wind. Op een bepaalde manier straalt dit oude gedeelte rust uit en tegelijkertijd krijg ik er ook een beetje een onbestemd gevoel van.

In gedachten verzonken en mijn gevoel proberend te plaatsen, loop ik verder. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Ik schrik er van. “Mevrouw, het grafje is dicht hoor, u kunt foto’s maken als u wilt”.

Waardig afscheid

Ik loop terug naar het grafje van Matteo en maak nog wat foto’s, zwaai naar de mannen en ga naar huis. Als ik in de auto zit, denk ik: “Als familie zie je ze nooit maar wat een belangrijke bijdrage hebben ook deze mannen aan een waardig afscheid”.

Opluchting en tranen

Later, toen ik het album ging bespreken bij de papa en mama van Matteo vertelde ik dit verhaal. Over de stoere mannen met een klein hartje, die het grafje met alle respect en heel voorzichtig dicht gemaakt hebben. Met de schop. Opluchting en tranen van ontroering bij de mama van Matteo. “Ik ben zo blij dat je dit vertelt”, zegt ze. “Ik vroeg het me al af”.

Vragen?

Heb je vragen over afscheidsfotografie of uitvaartfotografie? Aarzel niet om ze te stellen. Neem gerust contact met me op.

Baby-uitvaartproducten

Ben je op zoek naar een mandje of baby-uitvaartproducten, kijk dan eens op deze website