Het voelde niet goed om het niet te doen. Ik zei tegen Liesbeth: ‘Ok, ik zal er zijn en maak een prachtige afscheidsreportage'.

Deze mensen wilden heel graag een afscheidsreportage maar ze hadden het geld er niet voor. En dat sneed me door mijn hart want mijn visie is dat ieder mens het waard is om herinnerd te worden én op een goede manier afscheid kan nemen.Wat een goed afscheid is, kan voor iedereen anders zijn. Passend bij de wensen van de overledene en de familie.

Afscheidsreportage

Mijn overtuiging is dat bij een goed afscheid altijd een afscheidsreportage hoort. Zodat je rust hebt op de dag van de uitvaart zelf want je weet dat je achteraf de foto’s kunt bekijken. Het is dus niet zo erg dat je gedachten eens afdwalen of dat je niet alles meekrijgt. Natuurlijk is het een belangrijke dag en wil je het liefst elk detail onthouden maar dat lukt nu eenmaal niemand. Je bent moe en op korte tijd moet je veel geregeld hebben.
Hoe fijn is het dan dat je achteraf nog eens in een album kan kijken en herinneringen kan delen en er samen over kan praten.

“Het is een laagdrempelige manier om erover te praten” zei Ineke.

Je krijgt vaak dingen niet mee omdat je moe bent, emotioneel, soms ook verdoofd van verdriet maar ook omdat je vooraan in de kerk of in de zaal zit. Wat gebeurt er achter je? Wie zijn er? Je staat als eerste op de begraafplaats en bent vaak als eerste weer weg. Wat gebeurt er daar nog allemaal? Wie neemt er afscheid en hoe?

Had ik maar geweten dat het zo mooi zou zijn

Je kan het nooit meer overdoen, als er geen foto’s zijn, kun je ze nooit meer laten maken. Als ze er wel zijn, kijk je er misschien niet direct naar maar je weet dat ze er zijn. Als je er behoefte aan hebt, hoef je alleen het fotoalbum er maar bij te pakken. Ik heb al vaak mensen gehoord dat ze spijt hebben. Niet omdat ze foto’s hebben laten maken maar juist omdat ze dat niet hebben gedaan. “Had ik maar geweten dat het zo mooi zou zijn'…is een zin die ik heel vaak hoor.

Het voelt alsof je een stukje van mijn leven hebt teruggegeven

Een tijd geleden heb ik een fotoreportage gemaakt bij een man van 94. Zijn vrouw was gestorven en ze hadden geen kinderen. Ik hou van het persoonlijke contact van begin tot eind en dus lever ik ook zoveel mogelijk zelf het album af. Dan hoor ik veel verhalen.

Deze man vertelde dat hij al jarenlang op zaterdag naar de bakker ging om een lekkere koek voor bij de koffie. Hij dekte in de serre dan de tafel met het zondagse tafelkleed en het zondagse servies. Elke zaterdag weer. Hij miste het. Niet alleen zijn vrouw was er niet meer maar heel zijn leven was veranderd. Zij deden alles samen. Samen een biertje drinken in het café, samen bridgen, samen een lekkere koek van de bakker op zaterdagochtend.

Toen ik het album ging brengen was het zaterdagochtend. Hij had de tafel gedekt, met het zondagse kleed en het zondagse servies. Hij was naar de bakker geweest om een lekkere koek voor bij de koffie. Ik gaf hem het album en hij bladerde er in. De tranen stroomden over zijn wangen. “Confronterend?” vroeg ik. “Ja dat ook, maar weet je”, zei hij. Ik ga dit elke week weer doen, de tafel dekken met het mooie kleed en het mooie servies en ik ga elke week naar de bakker om een lekkere koek.
Dan ga ik hier zitten met mijn koffie en mijn koek en dan neem ik het album erbij want het voelt, als ik in het album kijk, alsof ze heel dichtbij me is. Het voelt alsof je een stukje van mijn leven hebt teruggegeven”.

Daar krijg ik kippenvel van, dat is de essentie van mijn werk als afscheidsfotograaf. Dat is waar ik het voor doe.