Van concert naar grote hoogten
“Ja, is goed hoor!” zei ik op de vraag van mijn vriendin of ik ook meeging. Eigenlijk wist ik niet precies waarop ik ja zei maar ach, ik was altijd wel in voor een concert of festival.
Ik was op dat moment in de ban van de imposante rockzanger op het podium met zijn karakteristieke en ongelooflijk krachtige stem. Niet alleen zijn zang was indrukwekkend maar zijn hele optreden. Theatraal en bombastisch. Kippenvel over heel mijn lijf. Niet alleen omdat ik het prachtig en geweldig vond maar tegelijk ook angstaanjagend. Hij sleepte me mee in zijn drama. Alsof hij het alleen tegen mij had en hij elk moment van het podium kon stappen en me aan zou spreken. Die grote reus met zijn rood aangelopen hoofd en lange, plakkerige haar. Alsof hij me zo mee zou slepen naar zijn hol.
Hij sleepte zijn publiek mee in zijn verhaal
Hij wist hoe hij zijn talenten als zanger en acteur moest gebruiken. Hij nam zijn publiek mee in het verhaal wat hij vertelde, bespeelde het. Met zijn zang, zijn act, zijn mimiek, zijn hele voorkomen. Je kon niet anders dan hem geloven. Nooit heb ik daarna nog zo’n live-optreden meegemaakt dat ik zo tot in mijn diepste vezels voelde.
Wat een geweldige artiest was deze Michael Lee Aday, beter bekend als Meat Loaf. *
Parachutespringen
“Wanneer kun jij?” vroeg mijn vriendin in de auto op de terugweg.
“Wat? Waarheen?”
“Naar de huisarts, daar moeten we eerst naartoe”. Stomverbaasd keek ik haar aan. Wat moet ik bij de huisarts, ik heb nergens last van”.
‘Nee, zuchtte ze. ‘We moeten toch voor die medische keuring!’
Medische keuring? Waar héb je het over?
“Die heb je nodig voor het parachutespringen!”
“Para-wat?” Ben je wel lekker? Ik ga écht niet uit een vliegtuig springen!”
Mijn vriendin lachte hard. “Dat ga jij wel, zei ze. Je hebt gezegd dat je meegaat! Beloofd is beloofd!”
“Oké, oké, zei ik. Ik was moe en Meat Loaf zat nog onder mijn huid. Daar kom ik nog wel een keer onderuit tegen die tijd.
Dat wilde je niet weten
Op één of andere manier kwam ik er niet onderuit en ik geloof ook niet dat ik het geprobeerd heb. Nu had ik de kans en die kwam misschien nooit meer.
Mijn moeder zei: “Als jij dat wil, moet je dat doen maar vertel me niet wanneer je gaat. Ik zou geen moment rust hebben”. “Ok, mam”.
Een week voor ik zou springen vroeg ze of ik met haar mee kon. “Nee, ik kan niet”.
Normaal vertelde ik altijd wel wat ik ging doen maar nu dus niet. Dat viel haar ook op en ze vroeg wat ik dan ging doen? “Dat wilde je niet weten, mam”.
Goedgekeurd
Parachutespringen ging in die tijd in België makkelijker dan in Nederland. Mijn vriendin had een Belgische vriend die een Belgische huisarts had. “Heb je last van je knieën of enkels, vroeg hij?” Nee, ik had nergens last van. Dat ik een slijmbeursontsteking in mijn knie had, leek me niet het juiste moment om te vertellen.
Na nog wat vragen, krabbelde hij op een papiertje dat ik medisch goedgekeurd was en nadat ik BFR 100 (5 gulden) had betaald, had ik een vrijbrief om te mogen springen.
Solosprong of tandemsprong
Op een zaterdagochtend in juni werden we verwacht op het vliegveld. Eerst wat theorie en uitleg over wat je moet doen mocht er iets mis gaan, als je bijvoorbeeld in een boom of elektriciteitsdraad (die in België vaak nog boven de grond lopen) blijft hangen. “En dan kunnen jullie vanmiddag springen. Denk er alvast eens over na of je een tandemsprong wil maken of een solosprong. Iedereen krijgt een nummer. Je gaat met zijn vieren in het vliegtuig en de instructeur die ook in het vliegtuig zit, zegt wanneer je kunt springen”, legden ze uit. “Je krijgt een koptelefoon op en er staan mensen op de grond met een verrekijker en die kunnen je aanwijzingen geven. Ze verliezen je niet uit het oog vanaf het moment dat je gesprongen bent tot je weer op de grond staat”.
Dat vond ik een geruststellend idee want ik had net gezegd dat ik wel een solosprong wilde doen. Als ik dan toch spring, dan maar gelijk goed. Misschien krijg ik die kans nooit meer.
Lossnijden boven zee
De avond ervoor had ik naar Rescue 911 zitten kijken, een Amerikaans programma, zoiets als hier nu 112 vandaag. Daar bleef een parachutiste met haar parachute aan het vliegtuig haken toen ze was gesprongen. Het vliegtuig kon niet landen omdat zij eronder hing en ze moest boven zee worden losgesneden. Op dat moment verscheen dat beeld weer op mijn netvlies. Hmm, het word nu toch best spannend.
Doe het dan voor mij, schatteke
We deden de parachute aan en we stapten in de Cessna. Ik had nog nooit gevlogen en vond het prachtig! Totdat ik door de instructeur naar de deur werd geroepen. Ik had het warm en koud tegelijk. Een kilometer ver is niet zo heel ver maar duizend meter hoog, vanaf het randje van het vliegtuig naar beneden kijkend, vond ik toch een behoorlijk eind.
“Ik doe het niet”, zei ik met trillende stem. “Ik spring niet”. De instructeur keek me aan en zei: “Aaah, doe het dan voor mij, schatteke, als er iets mis gaat, spring ik achter u aan.” Jaja, zei ik, als er iets mis gaat, ben ik zo snel beneden dat jij de tijd niet eens hebt om achter me aan te springen. Mij niet gezien”.
Als dit het is, is dit het
De piloot vloog een extra rondje want hij was hoogte verloren door mijn getreuzel en degene achter me raakte door de zenuwen ook lichtelijk geïrriteerd.
Het vliegtuig vloog inmiddels weer op hoogte en de instructeur zei dat het nu of nooit was. Ik was nu al zover, ik ga me deze kans niet laten ontglippen, dacht ik. Ik deed mijn ogen dicht en ik sprong. Als dit het is, is dit het.
Nummer drie
Door mijn koptelefoon hoorde ik steeds: “nummer drie naar links, nummer drie naar links”. Het bleef maar herhalen. Die nummer drie reageert ook niet, dacht ik nog. En opeens realiseerde ik me dat ik nummer drie was! Naar links? Help! hoe moest dat ook weer? Ik had het die ochtend geleerd maar ik was het compleet vergeten! Black out!
Wow, bedacht ik nu, ik had ook even moeten kijken of mijn parachute wel open was gegaan en niet in de knoop was geraakt. Totaal vergeten!
Actie
Het vliegveld lag naast de snelweg, auto’s werden steeds groter en vrachtwagens kwamen steeds dichterbij. Onder mij zag ik, over het land, een paar kinderen rennen richting snelweg. Die zagen het waarschijnlijk al mis gaan.
Ilja; ACTIE, NU, dacht ik. Wonder boven wonder werd ik wakker geschud en wist ik weer wat ik moest doen. Een harde landing kon ik niet voorkomen, ik landde in een aardappelveld. Niet heel lekker voor mijn ontstoken knie.
Maar hé, ik had het gedaan! En ik leefde nog! Wat een ervaring! Wat geweldig was het toen ik door de lucht zweefde. (vond ik toen ik weer veilig was geland).
Ik wilde het een keer gedaan hebben en dat héb ik.
Net als bij Meat Loaf was het geweldig en angstaanjagend tegelijk.
Veranderdag
Voor mij is deze dag, nu bijna 30 jaar geleden, een dag die mijn leven markeert. Een veranderdag, die ik me herinner als een dag waarop ik bewust duidelijke keuzes maakte: totaal uit mijn comfort-zone. Risico’s nemen. Kansen pakken. Genieten en doodsangsten uitstaan.
Maar ook een dag die mij bewust maakte hoe belangrijk het is om samen te werken. Ik ervaarde dat samenwerking je letterlijk en figuurlijk tot grote hoogten kan brengen en je veilig kan laten landen.
Deze dag en deze keuzes hebben me gebracht waar ik nu ben en zullen me nog altijd verder brengen.
Regelmatig denk ik terug aan die dag als ik kansen pak of risico’s neem, als ik uit mijn comfort-zone ga, als ik iets eng of spannend vind en ook als ik iets geweldig vind. Of soms allebei tegelijk.
Vandaag ben je waar je moet zijn
Vorige week moest ik hier aan denken toen ik samen met mijn collega afscheidsfotograaf Boukje Canaan, een boostcamp voor afscheidsfotografen gaf waar het, onder andere, ging over uit je comfort-zone komen. Misschien is het soms spannend en eng maar vergeet ook zeker niet te genieten van je eigen proces. Je bent vandaag precies waar je hoort te zijn en morgen ben je verder dan vandaag. Laat je niet tegenhouden door overtuigingen, angsten en excuses.
Voor mijzelf merk ik dat mijn samenwerkingen me verder brengen, me nog meer inspiratie geven en we elkaar sneller verder brengen dan ik alleen zou kunnen. Dan denk ik terug aan het parachutespringen en waar de solosprong vanaf één kilometer hoogte werd gesprongen, werd de tandemsprong vanaf vijf kilometer gesprongen.
Nooit meer
Ik zie mezelf na de sprong nog liggen op mijn rug in het gras. Starend naar een strakblauwe hemel, mijn lichaam trillend van spanning en extase. Mezelf belovend om dít nooit meer te doen.
Toch vraag me ik me nu af, stel…dat ik nog eens mocht kiezen: zou ik nu misschien toch voor de tandemsprong gaan? Het zou me sowieso veel hoger brengen en ik zou waarschijnlijk meer genieten.
Doe maar gewoon
In Nederland en misschien zelfs nog meer in België zijn we gewend om ons hoofd niet boven het maaiveld uit te steken. “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg” is vaak de geldende norm.
Droom groot
Mijn boodschap aan de afscheidsfotografen die bij de Boostcamp aanwezig waren was: Hou je zelf niet klein. Droom groot, doe groot! Is het spannend? Ongetwijfeld! Maar geniet met volle teugen. Het brengt je zoveel verder. Deze boodschap wil ik ook aan jou meegeven. Steek je hoofd ver boven het maaiveld uit, dan word je gezien. Dan kun je iets betekenen voor een ander.
Het hoeft zeker niet zo bombastisch en theatraal als dat Meat Loaf deed. Maar net als hij zijn talenten als zanger en acteur combineerde en je daardoor meesleepte in zijn verhaal mogen ook jij en ik onze talenten, kennis, ervaring en passie gebruiken. Voor mij als afscheidsfotograaf is dat: voor allen voor wie ik hun beeldverhaal mag maken zodat het voor hen makkelijker wordt om hun verhaal te vertellen. Zodat ze anderen kunnen ‘meeslepen’ in hun verhaal. Het cliché ‘gedeelde smart is halve smart’ gaat niet voor niets al zo lang mee. Het is waar.
Wie mag jij helpen?
Ik ben benieuwd wat dat voor jou is. Voor wie mag jij je talenten, je kennis, je ervaring en misschien zelfs je passie inzetten? Laat het me weten onder dit blog.
Het beste antwoord ooit
“Ja is goed hoor”, antwoordde ik mijn vriendin zonder de vraag te kennen. Het was het beste antwoord wat ik ooit iemand heb gegeven.
*Tip: Luister en kijk eens naar wat ik het mooiste nummer van Meat Loaf vind: “Objects In The Rear View Mirror Are Closer Than They Are”.
Contact
Naast afscheidsfotograaf en uitvaartfotograaf ben ik ook docent aan de opleiding Bekwaam Afscheidsfotograaf. Wil jij ook ontdekken of afscheidsfotografie iets voor jou is?
Kijk dan op de website van de opleiding Bekwaam Afscheidsfotograaf of neem contact met me op door te mailen naar contact@iljaverstraten.nl of bel of whatsapp me op telefoonnummer: 06-402 89 825
Heb je een afscheidsfotograaf of uitvaartfotograaf nodig? Neem dan ook contact met op.
Ilja Verstraten is een Nederlandse fotograaf, gespecialiseerd in afscheidsfotografie. Na de dood van haar broer ontdekte ze, tijdens de fotografie opleiding, de kracht van het vastleggen van herinneringen en specialiseerde zich als afscheidsfotograaf. Met haar website iljaverstraten.nl deelt ze haar kennis en ervaring op het gebied van afscheidsfotografie om anderen te helpen om te gaan met hun verlies en de herinneringen aan hun dierbaren vast te leggen en te koesteren.
Ilja’s blogs zijn persoonlijk, authentiek en bieden inzicht en troost aan mensen die te maken hebben met verlies en rouw. Met haar ervaring als afscheidsfotograaf heeft ze al vele anderen geholpen om hun eigen unieke rouwproces te doorleven.
Ilja gelooft dat elk afscheid een persoonlijke en unieke gebeurtenis is die moet worden geëerd op een manier die past bij de overledene en hun dierbaren. Met haar passie en expertise in afscheidsfotografie en rouwverwerking biedt Ilja een uniek perspectief op de manier waarop we omgaan met verlies en de manier waarop we herinneringen vasthouden aan onze dierbaren. Ze blijft zich inzetten om anderen te helpen in hun rouwproces en om de waarde van herinneringen te benadrukken in het leven van ieder van ons.
Ilja Verstraten is een empathische en gepassioneerde fotograaf, gespecialiseerd in afscheidsfotografie. Ze is open en eerlijk in haar communicatie en streeft ernaar taboes te doorbreken. Haar liefde voor de natuur en toewijding aan haar vak maken haar een unieke en authentieke persoonlijkheid.
Contact
Uitvaartfotografie
Ik help je liefdevolle momenten onvergetelijk te maken zodat je ze ze kunt verweven in je leven.
Afscheidsfotografie
De laatste woorden, een laatste kus, een laatste streling. Het zijn belangrijke momenten om te onthouden om daarna verder te kunnen leven in plaats van te overleven.