Rouwen op jouw manier

“Je moet je verdriet een plekje geven”.

Dit is een veelgehoorde uitspraak als iemand rouwt om de dood van een dierbare.
Tegen deze uitspraak is nogal een aversie ontstaan in de uitvaart- en rouwwereld.

“Hoe dan? Waar dan? Moet ik het oppakken en in de kast zetten? Wat moet ik hier nu mee?”,
“Dingen geef je een plekje, emoties en gevoelens niet” hoor ik vaak.

Ik geloof wél dat je je verdriet een plekje kan geven, zelfs móet geven.

Verdriet heeft altijd met liefde te maken

Als iemand doodgaat waar je veel van houdt, ben je verdrietig. Je mist iemand enorm. Het heeft impact op heel je leven. Het verdriet is niet zomaar over.

Je verdriet is niet zomaar over. En dat hoeft ook niet. Het mag er zijn. Verdriet heeft altijd met liefde te maken.

“Verdriet is normaal gedrag van normale en evenwichtige mensen die in staat zijn om liefde te geven en liefde te ontvangen”

MANU KEIRSE

Er is dus niks mis mee om groot verdriet te voelen. Denk dus ook nooit dat er iets mis is met jou, als je veel verdriet voelt.

Maar wat moet je ermee? Móet je er iets mee?

Verschillende begrippen

Het valt mij op dat de begrippen “verdriet verwerken” en “loslaten” en “verdriet een plekje geven” vaak door elkaar worden gehaald. Deze begrippen worden als synoniem voor elkaar gebruikt. Toch zijn het drie verschillende begrippen met verschillende betekenissen. Het kan wel een verklaring zijn waarom er zo krampachtig wordt om gegaan met het begrip “je verdriet een plekje geven”.

Verweven

Laat ik voorop stellen dat ik niet geloof dat je je verlies kunt verwerken. Verwerken veronderstelt dat er een eindpunt aan zit. Ik geloof dat je je verlies en je verdriet verweeft in je leven. Het hoort bij jou, het vormt je. Dat wil niet zeggen dat je hele dagen verdrietig bent of nooit meer vrolijk kan zijn.

Het wil zeggen dat je een manier vindt om ermee om te gaan, om door te leven, om verder te leven. Het zou toch raar zijn om iemand, die zoveel voor je betekent heeft, weg te stoppen, te verstoppen, te doen alsof hij nooit bestaan heeft, terwijl hij of zij zo’n belangrijk deel van je leven uitgemaakt heeft en nog steeds uitmaakt.

Loslaten

Je moet iemand loslaten, wordt wel gezegd. Loslaten betekent niet dat je iemand moet vergeten of nooit meer aan diegene mag denken. De band die je met iemand had en de liefde die je voor iemand voelt, zijn niet weg. Deze blijven bestaan. Je moet alleen een andere manier vinden om hiermee om te gaan.

“Afscheid nemen is niet loslaten maar op een andere manier vasthouden” zegt Manu Keirse.

Je verdriet een plekje geven

Je verdriet een plekje geven betekent niet dat je het ergens neer moet zetten en er nooit meer naar mag kijken.

Het betekent ook niet dat je er dan klaar mee bent.

Maar wat betekent het dan wel?

Je verdriet een plekje geven betekent dat je op jouw manier mag rouwen. Op jouw tijd en op jouw tempo. Er staat geen tijd voor. Jij bepaalt hoe je dit wil doen. Dat kan niemand anders voor jou beslissen, ook al zijn soms de adviezen nog zo goed bedoeld.

Het is belangrijk dat je je verdriet doorlééfd om verder te kunnen, hoe pijnlijk dat ook is. Daarvoor is het soms nodig om je verdriet een plekje te geven, te parkeren. Om op adem te kunnen komen en daarna weer verder te gaan.

Rouwen is geen proces dat precies volgens taken of fasen gaat. Rouw is grillig en komt vaak op momenten dat je het niet verwacht en het al helemaal niet kan gebruiken.

Overweldigend

Verdriet is soms overweldigend. Het is soms te veel. Je verdriet kan invloed hebben op je functioneren en je denken. Je raakt oververmoeid en vindt geen rust meer. In je hoofd is het een chaos en een wirwar aan gedachten. Soms kom je er niet aan toe om te voelen wat je voelt, je verdriet toe te laten. Je moet nog zoveel…het komt later wel. En later wordt later…en later…en later. Daardoor kun je problemen krijgen.

Verdriet parkeren

Daarom is het goed om regelmatig bij je verdriet stil te staan en als het te overweldigend is, is het niet erg om het even te “parkeren”. Je geeft het even een plekje tot het weer wat rustiger is.

Je loopt er niet voor weg. Maar je weet dat het er is. Je negeert het niet en ontkent het ook niet. Maak het tastbaar, geef het een kleur of een vorm. Je bent je er bewust van maar je hoeft er even niks mee.Wat kan het fijn voelen om je verdriet even te parkeren. Het wacht op een veilige plek op jou.

Een plekje geven in je hart

Ook geloof ik dat je je verlies en je verdriet een plekje mag geven in je hart. Het hoort bij jou, het is deel van jouw leven. Waarom zou je dat niet in je hart mogen bewaren?

Als verdriet bij liefde hoort, waar kun je het dan beter bewaren dan in je hart? Je geliefde woonde er voor zijn of haar dood toch ook al? Laat hem of haar daar wonen. Met alle mooie herinneringen, alle liefde, alles wat je dierbaar is, alles wat je van hem of haar geleerd hebt, met alles wat voor jou belangrijk is.

Ik geloof dus wel degelijk dat je je verdriet een plek kan geven. Ja, zelfs móet geven. Om door te kunnen gaan met je leven. Met de liefde in je hart.

Is het niet mooi om iemand zo in liefde voort te laten leven?

Wat vind jij?

Ik ben heel benieuwd naar jouw mening. Vind jij dat je je verdriet een plekje mag geven? En dat iemand voort mag leven in de liefde in je hart?

Laat je me weten hoe jij erover denkt in een reactie hieronder?